leeswerk

Je kan niet vroeg genoeg beginnen met boekjes. Ole krabbelt er aan, sabbelt erop, maar het liefst slaapt hij ertussen.. Overijverige ouders..
Zelf heb ik vandaag voor het eerst weer een boek 'vrijgelaten' in de wereld van bookcrossers.. Eigenlijk niet eens een echte 'vrijlating'; ik heb het boek gewoon iemand in de maag gesplitst en gezegd dat ze het zeker moet lezen. En dat ze hem daarna gewoon ergens moet laten liggen. En dat ze hem ook op internet kan registreren maar dat ze dat ook kan laten.. Tja, de persoon in kwestie is ongeveer de enige digibeet die ik ken onder de 50 jaar..
Ooit was het boek meer een soort van tegenhanger voor het beeldschermwerk, maar nu dus lang niet meer. Sterker nog, je hebt tegenwoordig schrijvers die boeken publiceren door het door vrijwilligers op hun website te laten zetten. Zo kan je het totale boek uiteindelijk lezen via tig weblogs/sites.. Helaas was het stukje dat ik las van een dergelijke aard dat ik er niet aan mee zou willen doen. Maar het idee is leuk. Behalve voor de digibeet dan.

Geluk komt met de jaren..

Hoewel ik mijzelf had voorgenomen geen twijfels meer te uiten over het weblog-fenomeen, maar tot nader order er gewoon één te starten, slaan soms toch de twijfels toe. Eerst lees ik in de krant dat er in China naar laatste schatting 30 miljoen weblogs worden bijgehouden. Weblogs zijn er enorm populair; semi-bekende chinezen halen binnen 4 maanden elf miljoen hits op hun weblog. Ik ben geen fan van Chinezen *…

Een uur later klik wat wat rond op internet – in ieder geval leuker dan zappen op TV. Via via (fff, zeekomkommer, maanzicht, steunkousen, T&E-instituut kom ik dan soms op sites waar zoveel leuke en interessante schrijfsels staan. Met nog meer tips van leuke dingen te lezen of te doen.. De informatiestress schiet van het beeldscherm en vliegt me aan. Vlak daarna neemt de tijdsnood me in beslag. Want hoe kan een mens nou én alle boeken lezen, én alle festivals bezoeken, én webloggen (lezen of schrijven – beide tijdrovend), én filosofie studeren, een sociaal leven er op na houden, samenzijn met je lief, giraffen tekenen met je kinderen en luchtledig rondhangen ergens of nergens. En dan heb ik de 4 dagen werk maar even buiten beschouwing gelaten.
Na wat diep ademhalen en een kop thee (remedie voor álles), heb ik dus gewoon Karel van ‘t Reve toegevoegd aan mijn leeslijst en het T&E-instituut aan mijn favorietenlijst van websites.

In de krant stond ook dat we gelukkiger worden naarmate we ouder worden (klik).. dit was uit onderzoek gebleken. De oudere mens had geleerd beter met tegenslagen in het leven om te gaan. Dit leverde hem of haar meer geluk op dan de gemiddeld 30-er. Jammergenoeg besefte de mens dit niet; de ouderen geven aan dat zij denken vroeger gelukkiger te zijn geweest. De jongeren geven aan dat zij denken ongelukkiger te worden met het ouderworden.. De onderzoekers beslisten echter dat de herinneringen van de ouderen en de verwachtingen van de jongeren niet juist waren. Mijn grote vraag: hoe hebben de onderzoekers dit in hemelsnaam onderzocht?? Ik ga nog op zoek. Dus het antwoord zal hopelijk nog een keer hier op de website te vinden zijn…
Mijn vraag blijft: als de hobbies en de leesstapels zich alleen maar opstapelen, dan moet de stapel onoverkomelijk zijn rond mijn zestigste.. Geluk is dan nog alleen maar mogelijk door in een zwaai alle must-do’s overboord te gooien. Ik kan er nu al meebeginnen?

Een avond vol vragen

• Zou Kusturica z’n acteurs van de straat hebben geplukt, of zouden het echte (Servische) acteurs zijn??
• Waarom is het mooiste zolderbioscoopje van Amsterdam met bijzondere films altijd zo leeg?
• Wat gaat men nou precies verbouwen tussen de Melkweg en de Stadsschouwburg?
• Welk reggae-bandje trekt zoveel bezoekers op een maandagavond?
• Zouden reggae-fans zich bewust zijn van de vrouwonvriendelijkheid van reggae??

Weddings & funerals

Ooit was hij al op het Crossing Border festival waar ik ook was. Maar er viel toentertijd geen border te crossen wegens een te lange wachtrij. Ik moest het dus nog steeds doen met die ene CD met muziek: filmmuziek van een film die ook nog nooit had gezien. Nu 5 jaar later was ik erbij: 8 blazers, 3 zangeressen, de zang/trommelaar en Bregovic zelf hebben mijn trommelvliezen tot hun maximum gerekt. Wegens ondenkbare balkanritme’s zijn lijf en leden flink door elkaar geschud. Een enkel nummer werd ik zelfs licht misselijk van, maar dat kan ook aan een overdadig zonnige middag in het Vondelpark hebben gelegen.
De muziek zou ‘for weddings & funerals’ zijn; deze avond was er naar mijn idee veel voor weddings en minder voor funerals. Hoewel misschien op de balkan ook van funerals nog een feestje gemaakt kan worden..? In ieder geval ging het publiek uit z’n dak en hoste rond alsof de bruiloft van de eeuw werd gevierd. Alleen rondgaande flessen wodka ontbraken nog..
Heel aardig is dat in de Melkweg momenteel alle films van Emir Kusturica worden gedraaid waaronder die ene van die CD die ik al jaren draai. Dus zo houdt de nu-nog-huismoeder wat te doen..

Strakke actie

Ook wij gaan mee in de vaart der volkeren. Het huis moet strakker. Altijd heb ik alle tv-programma’s over woninginrichting in een nano-seconde weggezapt. Overmatige aandacht voor eigen woninginrichting gaat ten koste gaan van leukere en interessantere zaken in het leven. Maar toch.. het is je eigen huisje en nestje waar je heel wat tijd in rondbrengt. Een mooi kleurtje aan de wand is dan niet weg. Bovendien schijnen interieurpsychologen aan een inrichting van een woning feilloos de innerlijke toestand van de bewoner te kunnen aflezen. Aardig in dit kader is het feit dat de ijsvogel (ongeveer het mooiste vogeltje dat in Nederland huist) zijn eigen nest dusdanig schijnt te bevuilen dat er de maden in rondkruipen..

Maar goed, ook hier in huis moet het strakker. Naast strakke eetstoelen met maximaal zitcomfort is er een poos geleden een strakke witte kast uitgezocht. Een kast met dichte deuren waarmee veel troep uit het zicht verdwijnt. Een kast ook waar men zaken in kan stoppen waar kinderhanden van afmoeten blijven. Dat de kast vervolgens ook nog eens wit moest en strak, dat is vooral vanwege het nogal continue rommelige effect van kilo’s speelgoed verspreid door het huis.

Aangezien we niet erg thuis zijn in het kopen van interieurzaken waren we al licht teleurgesteld dat er een levertijd bestond. Een lange levertijd. Na maanden kregen we een brief die ons informeerde over de levertijd. En na nog langere tijd een telefoontje dat de kast er aan ging komen. We konden ons ondertussen al nauwelijks meer herinneren hoe de kast eruitzag, dus "vol verwachting klopte ons hart.." Snel ontruimden we de oude kast; stapels troep verspreidde zich door de woonkamer. En ja, op een maandagmorgen stond er zowaar een vrachtwagen voor de deur. Met twee boomlange kerels heftig zwetend op een ochtend van wat een heel tropische dag ging worden. De één baste al vanaf het begin dat het niet ging lukken en de ander kwam na 10 minuten tot die conclusie. Nee, de kast kon niet over de trap naar binnen; de kast moest worden getakeld, en wel een andere keer. Dus de kast werd weer ingeladen en verdween, ons achterlatend met een huiskamer vol troep. Een aantal dagen later reden twee vrachtwagens de straat in, waar 4 mannen uitstapten. Vol goede moed (de tropische dagen waren gelukkig over en het was nog vroeg in de morgen) trokken ze aan touwen. De kast vloog 3 etages hoog om vervolgens op het balkon te stranden. Er werd nog wat gewikt en gewogen, maar nee, het ging niet lukken. Verbazingwekkend hoe de mannen toch nog enigszins gelaten reageerden. Wellicht dat hen de koffie na afloop van de mislukking goed viel. Of wellicht dat dergelijke mislukkingen zich vaker voordoen bij aflever-adressen in Amsterdamse etagewoningen. In ieder geval rest nu nog de laatste oplossing: de kast moet worden gedemonteerd. Precies wat we in de winkel ook hadden afgesproken met de verkoper toen we hem vertelden dat we op een etagewoning 3-hoog woonden. Uiteraard gaat dit een andere keer gebeuren op een nog nader te bepalen tijdstip. Ondertussen is ons huis minder strak als ooit tevoren..

Schweinsteiger

Nee, ik volg het voetbal dus niet. De eerste wedstrijd dat Nederland speelde, zaten we bij een poedelbadje op het Bellamyplein. De peuter poedelde, wij zaten op een bankje, terwijl het kroegje op de hoek meeneem-biertjes verzorgde. Bij het ene doelpunt dat viel, klonk er een bescheiden gejuich uit wat ramen en verder was er nog één keer een “oeeehhh” (een net-niet-goal). Er lijkt me geen mooiere manier dan deze om het voetbal te volgen.

Desondanks heb ik toch sindsdien wat flarden voetbal gezien. En net als alle EK’s en WK’s die ik de afgelopen jaren niet heb gevolgd maar toch heb gekeken, ben ik onder de indruk van de exotische namen. In het Nederlandse team doet al jaren Cocu het goed. Wie kent er verder nog een Cocu in zijn vrienden- of kennissenkring?? Kroatie spant de kroon met onuitspreekbare namen, Prso en Srna. Tsjechie heeft de krachtige naam Nedved rondrennen in het middenveld. Brazilie valt dansend aan met de zingende namen als Ronaldinho en Robinho. En in het Poolse team rent een Arkadiusz Radomski en een Radoslaw Sobolewski rond. Met dergelijke namen had men ook kunnen gaan schaken ofzo. Maar de meest indrukwekkende naam die al jaren opvalt, op de lachspieren wekt en ontzag inboezemt is Schweinsteiger, middenvelder bij het Duitse team. Op z’n fansite wordt hij aangekondigd met de termen Begeisterung, Entschlossenheit, Kreativität. Niets van dit alles komt bij mij in me op wanneer ik de naam Schweinsteiger hoor. Ook trouwens niet als ik z’n foto zie. Desondanks staat hij bovenaan in mij eigen voetbaltop 5; de mooiste namen van het WK 2006:

1. Schweinsteiger
2. Nedved
3. Prso
4. Yapi Yapo (Ivoorkust – overmorgen in actie te zien)
5. Cocu

(Japan heb ik voor het gemak er hier maar even buiten gelaten.) Zoals iedere lijst van de besten, mooiste of stomste is deze onderhevig aan tijd, emoties en de waan van de dag. Andere nominaties zijn dus altijd welkom.

Rust

Een goed begin is het halve werk
Morgenstond heeft goud in de mond
Jezelf bij de kladden grijpen (of waren het nou lurven..?)
Ledigheid is des duivels oorkussen
Arbeid adelt

Kortom, er moet wat gaan gebeuren, maar.. Er gebeurt helemaal niets. Ik zit vastgeplakt aan mijn stoel. Te wachten tot er vanzelf een tweede kop koffie naar me toe komt. Na een voortvarende start van de ochtend (binnen een kwartier na opstaan zat ik met peuter zingend (poesje mauw) op de fiets richting creche. Maar na deze vroege start, kwam de dag gewoon weer tot stilstand. Ik zit op de stoel en ben met geen mogelijkheid eraf te krijgen. Vastgeplakt. Overigens moet de lezer wel weten dat het een gloednieuwe stoel betreft met een lekker zacht kussentje onder de billen. Dus de stoel vraagt er en beetje om.
Wel lekker rustig eigenlijk. Alleen jammer van alle werkzaamheden die ik gepland had.

Lang leve hotelkamers

Hotels zijn dus suf, saai en vooral duur. Kamperen is leuk en chamre d’hotes ook (zie voorgaand). Maar zoals alles is veranderd, zo ook mijn mening over hotels. Hotels zijn nog steeds duur, waarschijnlijk zelfs een stuk duurder als een tien jaar geleden. En nog steeds maak je er niet snel leuke vrienden-voor-één-avond - om gezellig de avond mee door te borrelen. En dat laatste wens ik ook niet, want nog steeds vind ik de andere gasten net zo suf als tien jaar geleden. Desondanks is het afgelopen jaar er een van de hotel-ervaringen. Onder het motto “als je het doet, moet je het goed doen”, stapelen de top-ervaringen zich nu op:

Rotterdam, september 2005
Nee, het was niet onze eigen bruiloft. Het waren Rotterdammers die elkaar eeuwige trouw beloofden en dit s’avonds vierden op een historische lokatie van Rotterdam en misschien wel de mooiste plek voor een hotel: hotel New York. Ruim een half jaar van tevoren hebben we onze kans gegrepen en de mooiste kamer op deze toplokatie gehuurd: de torenkamer van hotel New York. De linkertoren om precies te zijn, onder de klok. Ik heb nog de bruid en bruidegom verwittigd. Ik wilde tenslotte niet de mooiste kamer voor hun neus wegkapen. Maar zij hadden een andere kamer op het oog (naar verluid één met een groter bed..) De torenkamer begint met een smalle trap omhoog die uitkomt in een niet al te grote kamer waar bed en badkamer te vinden zijn en waarin een wenteltrap is geplaatst. De wenteltrap gaat naar nog een etage hoger: een nog kleinere etage met aan alle kanten ramen en een allermooiste uitzicht. Aan alle kanten uitzicht over de Maas, schepen, de havens en de stad in de verte. Rotterdam op z’n allermooist.


Schiermonnikoog, november 2005
Een weekendje met z’n tweeën was het doel. Het gewilde rustieke Hotel van der Werf was vol geboekt (en dat op een winderig weekendtijdstip ergens in november) Het hotel ernaast, Graaf Bernstorff had wel plek. Het was minder rustiek, had nog hogere kamerprijzen maar bood ons extra lange bedden, vloerverwarming, bubbelbad en een waanzinnig goed restaurant (de website spreekt van "blijvende gastronomische herinneringen" en ik herinner met het inderdaad nog..) Omdat het lot het zo wilde dat ik – in een verder vlekkeloos verlopen zwangerschap – uitgerekend dit weekend alle mogelijke fysieke klachten had, hebben we de kamer dubbel en dwars bewoond/uitgewoond en heeft het bubbelbad flink gebubbeld. Overigens waren alle klachten na afloop van het weekend als sneeuw voor de zon verdwenen.

Gent, mei 2006
Het was het einde van een regenachtig weekje Frankrijk. Het lang naar uitgekeken zonovergoten weekje Frankrijk bleek veel kouder uit te vallen en na een aantal dagen in een prachtige chambre d’hote zijn we toch vroegtijdig vertrokken. Maar om niet te vroeg in een even regenachtig Nederland aan te komen, besloten we tot een nachtje Gent. Ook daar regende het en op goed geluk hebben we lukraak ergens in het centrum bij een willekeurig hotel aangeklopt, hotel Erasmus. De nog enige vrije kamer in dit hotel bleek de suite van het hotel te zijn. En gezien het al latere tijdstip op de avond en de regen vonden we - met wat korting op de prijs van de kamer - alles best. En zo belandden we in een soort ridderkamer met een joekel van een kroonluchter aan het plafond, aan alle muren spiegels en middeleeuwsogend meubilair. Het was een fijne kamer en superbed. Het enige echte minpunt bleek pas de volgende ochtend. De koffie was zo slap dat het zelfs nutteloos was om nog een tweede kopje te nemen. We waren dus al met al niet wakker te krijgen, en hebben - stom stom - het lijdzaam laten gebeuren. Dus nou weten we het nog niet. Of de koffie was aangepast op de smaak van de vooral Amerikaanse toeristen die het hotel bezoeken. Of de filter was die ochtend gewoon dubbelgeklapt. In ieder geval blijkt dit hotel in tegenstelling tot bovenstaande toppers maar 2 in plaats van 4 sterren te hebben. Goede koffie weegt blijkbaar zwaar bij het toekennen van sterren..

Chambre d'hote

De vakanties zijn korter en – met een baby aan boord - moeten de vakanties tegenwoordig ook aan behoorlijk wat nieuwe vereisten voldoen. Er moet te allen tijde flesjes melk gemaakt kunnen worden. En snel. En makkelijk, vooral met een slaaphoofd om 5 uur s’ochtends. Kamperen komt dus voorlopig te vervallen.
In Frankrijk kent met het chambre d’hote – concept. Je huurt dan een kamer (een soort van hotelkamer), maar daarnaast staat er ook een gezellige huiskamer tot je beschikking, waar je ontbijt klaar staat maar waar je ook s’avonds kan aanschuiven aan tafel voor het eten als je wilt. Het is een soort van logeren maar dan zonder enige plichtplegingen. En ook zonder dat je de gastheer van tevoren kende.

Een geweldige ontdekking dit logeren bij onbekende en tijdelijke vrienden en nu voor het tweede jaar maken wij gebruik van deze chambre d’hotes. Onze keuzes zijn tot nu toe gevallen op logeerplekken gerund door Nederlanders die gekozen hebben voor een leven (als god) in Frankrijk. Alle voordelen op een rij:

• Je hebt een huiskamer, vaak met wat boeken, spelletjes en tijdschriften her en der;
• Je kan er middagen rondhangen wanneer het buiten regent en je er niet overheen ziet nog langer in een auto te zitten (het weer zit niet altijd mee rond Hemelvaart..);
• Je kan er wijntjes kopen (vaak tegen spotprijzen van 3,50 euro per fles) en natuurlijk opdrinken;
• En meestal hangen er wel andere ‘logees’ rond die ook mee-eten of in ieder geval mee willen borrelen;
• Je hoeft dus niet te koken, maar hoeft ook niet verplicht in de auto te stappen op zoek naar een restaurant;
• Samengevat: wanneer alle tekenen dus gunstig zijn, liggen s’avonds slapende kinderen boven (met babyfoon) terwijl je zelf beneden als god in Frankrijk wordt behandeld samen met andere kortstondige aanschuif-kennissen en vrienden door een tot voor kort onbekende gastheer en – vrouw.