AtlantisAmersfoort

Het huis is verkocht. Het is nu meer definitief dan dat het als was. Om het te vieren zitten we in de verkochte woonkamer met overjarige wijn onze verkoop te vieren. Maar het valt niet mee om precies te bedenken wat we nu precies vieren: onze winst misschien? Of ons vertrek? Beide worden we niet direct heel gelukkig van. De 'winst' is snel weer weggepropt in een ander huis. En ons vertrek wekt ook wat weemoed. Ik ben wel blij dat het over is, het verkooptraject dan. Dus dat is iets om te vieren.. met overjarige wijn.

Maar vanochtend werden we wel wat nostalgisch na kennismaking met de kopers: ongeveer 8 jaar jonger dan wij, eerste huis, eerste keer samenwonen. Een deja-vu gevoel sloop de makelaarskamer in.. Een kleine voorspelling van mijn Char-hersenhelft: ook zij trouwen over 2 jaar (of 3), en over 3 jaar (of 4) een kind. En langzaam blijken er dan plotseling ook nadelen aan de droomwoning te kleven.

Dus wat vieren we nu. Ik vier dat we niet meer jong en fris zijn. Dat ik het liefst iedere avond om 10 uur in bed zou liggen als het me zou lukken. Ik vier dat we Amsterdam achter ons laten. Ik vier dat onze wijn zo weinig wordt gedronken dat sommige overjarig worden. Ik vier dat O. s’ochtends om 6 uur in bed kan zingen met 2 woorden. Ik vier dat F oneindige creativiteit aan de dag legt om niet naar bed te hoeven. Ik vier dat ik straks geen reistijd meer heb. En dat wellicht er weer langzaam meer tijd is om meer wijn te drinken..