De balkontuin

Jawel, ook op driehoog kan een mens zn groene vingers laten waaien. In Amsterdam heb je zelfs jaarlijkse prijzen die worden uitgedeeld voor de mooiste balkontuinen en de mooiste geveltuinen. Nu zou ons balkon denk ik niet mee mogen dingen, aangezien het onzichtbaar is voor de buitenwereld, maar goed. Sinds drie jaar hebben we ons mini-balkon opgesierd met wat aardewerken potten. Bij aanvang waren ze gevuld met reguliere tuintoko plantjes, een bonte variatie. Maar na één kleurige zomer overleefden niet alle bloemen de eerstvolgende winter. De potten werden langzaam gevuld met andere dingen, onbekend onkruid, stompjes van navelstrengen (volgens Surinaams gebruik). Om het aanzien van onze balkontuin wat op te vijzelen kregen we van mijn moeder een grappig plantje, er kwamen mooie paarse klokken aan die zich s’ochtends opendraaide en in de namiddag weer dichtkrulden. Ook dit plantje stierf aan het einde van de zomer. Na flink wat onachtzaamheid en verwaarlozing bleek dit jaar onze potten overbevolkt met onbeduidend groen. Onkruid constateerde ik vanaf een veilige afstand. L die zich dit jaar met nieuwe moed over de balkontuin ging ontfermen, trok daarop het groen eruit. Maar een deel liet hij staan. En terecht, beter dan ooit krullen en ontkrullen deze zomer paarse klokjes. Het eenjarige plantje vindt vruchtbare bodem op drie hoog en heeft zich flink voortgeplant. Wellicht dat onze Surinaamse grondtoevoegingen hieraan hebben bijgedragen. Of gewoon de hand vol zorg van L. Mocht een volgend jaar er weer gekraamd worden hier op drie hoog, dan zal ik het plantje verder verspreiden aan wie het maar wil. (slechts een hand vol zorg nodig!)