Na zonneschijn komt...

De zon scheen de afgelopen weken. Zomerkleren konden aan. De peuter peuterde er op los. De baby bolde op en dronk lustig z’n flesjes. Het leven was – hoewel licht gezapig - goed in het Vondelpark, de speeltuintjes. En om de blik ook nog eens te richten op iets buiten het park, was er de Kunstvlaai op het Westergasterrein (klik) en muziek in Haarlem (recentie). Alles ging goed, de wind waaide mee...

Dan zou men waakzaam kunnen denken dat tijden ook wel eens slechter zijn, dat de zon niet altijd schijnt. Maar nee, slechts een vaag besef sluimerde ergens dat het ook wel eens anders is. En nee, het duurde dus ook niet eeuwig. De weervrouw had het al voorspeld, maar ik had de TV niet aan. Ineens was er regen. De jas moest weer aan. De peuter liep zijn 20ste verkoudheid van het jaar op en reageerde dit af door zijn blokken rond te smijten. De baby ging huilen en hield niet meer op. Flessen melk bleven onaangeroerd staan. De nachtrust werd in stukjes van 1 uur verdeeld. En mijn gebruind gezicht verbleekte aanzienlijk.

Op de oerhollandse diepzinnige wijsheid ‘Na regen komt zonneschijn’ kan ik dus wel wat aanvullingen verzinnen. En voorlopig blijft de weervrouw bij haar sombere voorspellingen. Dus binnenkort ontvlucht ik samen met L het land om in zonnigere oorden wijn te kopen. De peuter mag tijdelijk bij z’n oma met blokken gaan smijten. En in de verte gloren al een paar melkwitte, kersverse babytandjes. Toch zon na regen.